سرود ه ی مرگ قو که در آهنگ ها گاهی می آید ...از حمید سبزه واری

 قدربشناسید  مستان  آخرین پیمانه را ساقی امشب می کند تعطیل ، این میخانه را گو   به مهمانان که مهمانی به پایانش رسید خورده یا ناخورده  باید ترک کرد این خانه را   سرود ه ی مرگ قو که در آهنگ ها گاهی می آید ...از حمید سبزه واری...

دوشنبه بیست و نهم اسفند ۱۴۰۱ - 22:47 - محمدعلی پدرام - بگذار كه بر شاخه ي اين صبح دلاويزبنشينم و از عشق سرودي بسرايمآنگاه، به صد شوق، چو مرغانِ سبكبال،پر گيرم ازين بام و به سوي تو بيايمخورشيد از آن دور، از آن قله ي پر برفآغوش كند باز، همه مهر، همه نازسيمرغ طلايي پر و بالي است كه ـ چون من ـاز لانه برون آمده، دارد سر پروازپرواز به آنجا كه نشاط است و اميد استپرواز به آنجا كه سرود است و سرور است،آنجا كه، سراپاي تو، در روشني صبحروياي شرابي است كه در جام بلور استآنجا كه سحر، گونه ي گلگون تو در خواباز بوسه ي خورشيد، چو برگ گل ناز استآنجا كه من از روزن هر اختر شبگرد،چشمم به تماشا و تمناي تو باز است!من نيز چو خورشيد، دلم زنده به عشق استراه دل خود را، نتوانم كه نپويمهر صبح، در آيينه ي جادويي خورشيدچون مي‌نگرم، او همه من، من همه اويم !او، روشني و گرمي بازار وجود استدر سينه ي من نيز، دلي گرم‌تر از اوستاو يك دل آسوده به بالين ننهادستمن نيز به سر مي‌دوم اندر طلب دوستما هر دو، در اين صبح طربناك بهارياز خلوت و خاموشي شب، پا به فراريمما هر دو، در آغوش پر از مهر طبيعتبا ديده ي جان، محو تماشاي بهاريمما، آتش افتاده به نيزار ملاليمما عاشق نوريم و سروريم و صفاييمبگذار كه - سرمست و غزلخوان - من و خورشيد:بالي بگشاييم و به سوي تو بياييمفريدون مشيريبگذار كه بر شاخه ي اين صبح دلاويزبنشينم و از عشق سرودي بسرايمآنگاه، به صد شوق، چو مرغانِ سبكبال،پر گيرم ازين بام و به سوي تو بيايمخورشيد از آن دور، از آن قله ي پر برفآغوش كند باز، همه مهر، همه نازسيمرغ طلايي پر و بالي است كه ـ چون من ـاز لانه برون آمده، دارد سر پر سرود ه ی مرگ قو که در آهنگ ها گاهی می آید ...از حمید سبزه واری...